Als verpleegkundige en later als (sociaal pedagogisch)hulpverlener in de psychiatrie en verstandelijk gehandicaptenzorg heb ik de nodige ervaringen opgedaan met het ondersteunen van mensen met de bijbehorende hulp of begeleidingsvraag.  Maar waar ik mijzelf inzette voor andere mensen, liep ik mijzelf vaak voorbij. Ik kwam 10 jaar geleden bij de fysiotherapeut terecht vanwege pijnklachten tussen mijn schouderbladen. Daarnaast had ik ook regelmatig hoofdpijn en voelde de spieren in mijn nek vaak beurs aan. Ik kreeg 1 behandeling en die middag voelde ik mij heel erg ongelukkig. Ik dacht alleen maar aan zaken uit het verleden die ik nog niet had verwerkt. Ik had er lang niet aan gedacht maar het bleef als een loop doorgaan. Een week later had ik weer een afspraak met de fysiotherapeut en ik gaf aan wat de uitwerking was van de vorige keer met het idee dat hij dit wellicht vreemd zou vinden. Tot mijn grote verbazing gaf hij aan dat hij dit niet vreemd vond, dat hij dit vaak terug kreeg en dat het normaal is dat emoties naar voren komen na een behandeling. Ik vroeg hem 'wat doe je hier vervolgens mee?'. Hij gaf aan dat hij hier niets mee deed, dat hoorde niet bij zijn taken. De cliënt zou een afspraak kunnen maken bij een coach of psycholoog. Vanaf dat moment was ik nog meer geïnteresseerd in deze werking tussen lichaam en geest en ben ik steeds meer gaan lezen over de holistische visie op de mens en wereld.